त्यो आरूको हाँगा, वर्षौंदेखि हावासँग जिस्किँदै आएको थियो। कहिले नरम स्पर्शले, कहिले तीव्र झोक्काले, हावाले त्यसलाई सधैं चलायमान बनाइरहन्थ्यो। त्यो हाँगा, एउटा रहस्यमय पात्रजस्तो लाग्थ्यो, जसले हावाको प्रत्येक चाललाई आफ्नो नृत्यमा परिणत गर्थ्याे।

कोपिलालाई जोगाउने चुनौती स्वीकार्दै हावासँग जिस्किरहन्थ्यो। हावालाई छलेर फूलहरू फुलाउने उसको ध्याउन्न हुन्थ्यो। तर हावा जिस्किँदै वेगले हानिएर आउँथ्यो र हाँगाका कलिला फूलका मुना भुइमा झारेर मस्तले विजयको हाँसो हाँस्थ्यो।

विचरा निरीह फूलहरू चुपचाप सहन विवश हुन्थे। तर फुलेका फूलहरूको सौन्दर्य-सम्प्रेषण अथाह प्रेरणाका स्रोत बन्थे। हावाको जिस्काइ र उसको विजयको अट्टहासका विरुद्ध जब्बर बनेर बचेका फूलहरू जब फक्रिन्थे हाँगामा अनि प्रारम्भ हुन्थ्यो प्रेमपूर्ण हेराइको। मौरी र भँवरा त्यही झुम्मिन्थे। मान्छेका आँखा त्यहीँ पर्थे। हावा पनि ती फूललाई हेरेर फूलका सुगन्ध बोकेर पर-परसम्म फैल्याउन हत्तारिन्थ्यो।

वर्षौंदेखिको प्रतीक्षापछि, यसपालि पनि आरुको बोटले एउटा अद्भुत चमत्कार देखायो। हेर्दाहेर्दै, आँखै सामुँ, त्यो हाँगामा ढकमक्क फुल्यो। ती फूलहरू, वसन्तको आगमनको प्रतीक थिए। यसले चारैतिर सुगन्ध छरिरहेका थिए। ती फूलहरूले, वर्षौंदेखिको हावासँगको जिस्काइको परिणामलाई उजागर गरे। यसले धैर्य र आशाको कथा सुनाउँथ्यो।

आरूको हाँगामा फुलेका ती फूलहरू, जीवनको चक्रको प्रतीक थिए। ती फूलहरूले, समयको प्रवाहमा परिवर्तन सम्भव छ भन्ने सन्देश दिन्थे। ती फूलहरूले, धैर्य र लगनशीलताले असम्भवलाई पनि सम्भव बनाउन सकिन्छ भन्ने प्रेरणा दिन्थे।

हावाको जिस्काइ र आरूको हाँगाको यो कथा, हामी सबैको जीवनसँग मेल खान्छ। जीवनमा आउने उतार–चढावहरू, हावाको झोक्काजस्तै हुन्। कहिले सुखका क्षणहरू, त कहिले दुःखका बादलहरू। तर, जसरी आरूको हाँगाले हावासँग जिस्कँदै फूलहरू फुलायो। त्यसरी नै हामीले पनि जीवनका चुनौतीहरूको सामना गर्दै अगाडि बढ्नुपर्छ भनेर बढ्यो।

आरूका ती फूलहरू, आशाको किरण हुन्। ती फूलहरूले, हामीलाई सधैं सकारात्मक रहन र जीवनको सुन्दरतालाई अँगाल्न प्रेरित गर्छन्। ती फूलहरूले, हामीलाई धैर्य, लगनशीलता र आशाको महत्व सिकाउँछन्।

हामी पनि फागुका रङमा रमाउँदै ती फूलहरूको सौन्दर्यमा आफूलाई हराउन सक्नुपर्छ। ती फूलहरू रहरका पनि हुन्। ती फूलहरू कहरका पनि हुन्। त्यहाँ हाँसो र खुशीहरू छचल्किरहेका हुन्छन्। सत्मर्कमा समाहित हुन् सन्देश बाँडिरहेका हुन्छन्। फूल मात्रै होइनन् ती जीवनका रङहरू पनि हुन्। खुशीका उज्याला किरणहरू पनि हुन्।

त्यसैले, हावासँग जिस्किरहने आरूको डालीको कथालाई सम्झनुहोस् र जीवनमा आउने हरेक चुनौतीलाई अवसरमा परिणत गर्नुहोस्। किनकि, जीवनको यात्रामा, धैर्य र आशाले नै सफलताको शिखर चुम्न सकिन्छ।

आरूको बोटमा फुलेका ती फूलहरू, जीवनको चक्रको प्रतीक हुन्। हावाले हल्लाएर हैरान पारे पनि मुस्किलले बाँचेर फुल्न पाएका भाग्यमानी फूलहरू जीवनका चित्रमय अनुहार हुन्। हावाले हल्लाएर भुइमा झारेका आरुका फूलहरू रोएर आफूमै बिलीन हुन बाध्य अभागी पात्र हुन्। तर फुल्न पाएर सबैलाई खुशीबाँड्ने फूलहरूमा चम्किने ज्योति सुखद यात्राका प्रतीक हुन्।

आरूका फूलहरूमा, जीवनको रङ्गमञ्च, जहाँ समयले आफ्नो कथा लेख्छ। त्यहाँ फुलेका ती फूलहरू, केवल फूल मात्र होइनन्, जीवन–चक्रको प्रतीक हुन्। ती फूलहरू, जसले वसन्तको आगमनलाई स्वागत गरे, ग्रीष्मको तापलाई सहेर आए, शरदको रङमा ढकमक्क र मगमग भएर फुले। अन्तमा, शीतको चिसोमा बिलिनुपरेको कथा यिनै फूलका जीवन-यात्रा हुन्।

ती फूलहरू, जीवनको क्षणभंगुरताको साक्षी। तिनीहरूले देखाए-कसरी सुन्दरता क्षणिक हुन्छ, कसरी जीवनको हरेक पल परिवर्तनशील हुन्छ ? ती फूलहरूले सिकाए- कसरी जीवनको हरेक चरणलाई स्वीकार गर्नुपर्छ, कसरी हरेक अनुभवलाई आत्मसात् गर्नुपर्छ ? र, तिनैले सिकाए– कसरी जीवनलाई जीवनमय गतिमा गतिमान राखी सफलता भेट्न सकिन्छ भनेर।

आरूको हाँगाको त्यो दृश्य, अनुभूतिमय चित्रकला जस्तै थियो। त्यहाँको प्रत्येक फूल, एक शब्द थियो, एक भावना थियो, एक कथा थियो। ती फूलहरूले मौनतामा पनि धेरै कुरा बोलेका थिए। तिनीहरूले जीवनको रहस्य, मृत्युको अनिवार्यता र पुनर्जन्मको आशाको बारेमा बोलेका थिए।

मस्किँदै, लच्किँदै हाँगाका ती कोमल काया कलेवरमा फुलिरहेका ती सुन्दर फूलहरू, जीवनको चक्रको प्रतीक थिए। तिनीहरूले देखाए- कसरी जीवन र मृत्यु एकअर्कासँग जोडिएका छन्, कसरी एउटाको अन्त्य अर्कोको सुरुवात हो ? ती फूलहरूले सिकाए- कसरी जीवनलाई पूर्ण रूपमा जिउनुपर्छ, कसरी हरेक पललाई महत्व दिनुपर्छ ?

आरूबखडाका ती फूलहरू जीवनको पाठशाला। त्यहाँका फूलहरू, शिक्षकशिक्षिका। तिनीहरूले सिकाए– कसरी प्रेम गर्नुपर्छ, कसरी क्षमा दिनुुपर्छ, कसरी आशा राख्नुपर्छ ? ती फूलहरूले सिकाइरहे- कसरी जीवनको हरेक चुनौतीलाई सामना गर्नुपर्छ, कसरी हरेक सफलतालाई विनम्रतापूर्वक स्वीकार गर्नुपर्छ ?

हाँगा-हाँगामा लटरम्म फुलिरहेका ती फूलहरू, आकाश चुम्न लम्किरहेका ती फूलहरू, जीवनको गीत थिए। जीवनको उल्लासका विम्ब थिए। हर्षका प्रवाह र खुशीका रङहरू थिए। तिनीहरूले गाए- कसरी जीवन सुन्दर छ, कसरी जीवन अनमोल छ ? ती फूलहरूले गाए- कसरी जीवन एक यात्रा हो, कसरी जीवन एक उत्सव हो ?

वास्तवमा आरूको हाँगाका ती फूलहरू, जीवनको दर्पण थिए। तिनीहरूले देखाए- कसरी हामी सबै एकअर्कासँग जोडिएका छौं, कसरी हामी सबै एउटै चक्रको हिस्सा हौं ? ती फूलहरूले सिकाए- कसरी हामीले एकअर्कालाई सम्मान गर्नुपर्छ, कसरी हामीले एकअर्कालाई माया गर्नुपर्छ ?

आरूका हाँगाका ती फूलहरू, जीवनको प्रतीक थिए। तिनीहरूले देखाए- कसरी जीवन अनन्त छ, कसरी जीवन अमर छ ? ती फूलहरूले सिकाए– कसरी हामीले आफ्नो जीवनलाई अर्थपूर्ण बनाउनुपर्छ, कसरी हामीले आफ्नो जीवनलाई सार्थक बनाउनुपर्छ ?

वास्तवमा फूलका ती रङहरू जीवनबोधका रङहरू थिए। जीवनदर्शनका विम्बहरू थिए। सकारात्मक सन्देशका ऊर्जामय प्रवाह थिए। फागुका रङहरूसँगै घुलेका, मिलेका र दृश्यमा जीवनका अनेक अर्थहरू खोलिरहेका थिए।