हिँडेर पुगेको, पुगेर फर्केको, फर्केर म आफैंले अनुभव गरेको कुरा अक्षरका आवरणमा अवतरण गराएको। यो अवतरण प्रकृति र जीवनको गहिराइबाट भएको हो। यो अवतरण सिर्जनाको एक अध्यायको रूपमा भएको हो। यहाँ मनगढन्ते कुरा होइन, अनुभवले अघाएर अभिव्यक्त भएका इमान्दार र यथार्थ भावनाहरू छन्।

हिँडेर पुग्नु एउटा यात्रा हो, पुगेर फर्किनु अर्को यात्रा। यी दुईबीचको अन्तक्रियामा जीवनको एउटा चक्र पूरा हुन्छ। हिँड्दा पाइलाले डोर्याउँछ, पुग्दा नजरले स्वागत गर्छ। फर्किँदा मनले सम्झना बोकेर आउँछ।

मलाई याद छ, एउटा यस्तै यात्रामा निस्केको थिएँ म। न कुनै गन्तव्यको निश्चित नक्सा थियो, न कुनै समय-सीमाको बन्धन। बस हिँड्नु थियो, पुग्नु थियो र फर्किनु थियो। घामको पहिलो किरणले आकाशलाई सुन्तला रङले लिपेको थियो।

हिँडेर पुगेको, पुगेर फर्केको, फर्केर अनुभव गरेको कुरा प्रत्येक मान्छेका लागि समयको यौटा कालखण्ड हो। यस कालखण्डमा समयका हस्ताक्षरहरू हुन्छन्। अनुभवले खारिएका जीवनका ज्योतिहरू हुन्छन्।

हिँडेर पुग्नु एउटा यात्रा हो, पुगेर फर्किनु अर्को। यी दुईबीचको अन्तरक्रियामा जीवनको एउटा चक्र पूरा हुन्छ। हिँड्दा पाइलाले डो¥याउँछ, पुग्दा नजरले स्वागत गर्छ, र फर्किँदा मनले सम्झना बोकेर आउँछ।

मलाई याद छ, एउटा यस्तै यात्रामा निस्केको थिएँ म। न कुनै गन्तव्यको निश्चित नक्सा थियो, न कुनै समयसीमाको बन्धन। बस हिँड्नु थियो, पुग्नु थियो, र फर्किनु थियो।

घामको पहिलो किरणले आकाशलाई सुन्तला रङ्गले रङ्ग्याउँदै थियो, अनि मेरो यात्रा सुरु भयो। शहरका गल्लीहरू छिचोल्दै, खेतका आलीहरू टेक्दै, खोलाका किनारहरू छुँदै म अघि बढिरहेको थिएँ। पाइलाहरूले एउटा लय बनाएका थिए, जुन मेरो मनको धड्कनसँगै गुन्जिरहेको थियो।

हिँड्दा-हिँड्दै मैले अनेकौं अनुहारहरू देखें, अनेकौं कथाहरू सुनेँ। कोही यात्री थिए, कोही स्थानीय, कोही परिचित, कोही अपरिचित। कसैले आफ्नो दुःख सुनाए, कसैले आफ्नो खुसी बाँडे। मानौं, यो यात्रा एउटा खुला किताब थियो। त्यहाँ जीवनका अनेकौं अध्यायहरूका पाना पल्टिरहेका थिए। तिनलाई मनले पढ्न सक्नुपथ्र्यो। मनन र महसुस गरेर त्यसबाट केही खुराक भेट्न सक्दा फाइदै हुन्थ्यो।

कहिलेकाहीँ थकाइले भुतुक्कै पाथ्र्याे। पाइलाहरू गल्थे, तर मनमा एउटा अनौठो ऊर्जा हुन्थ्यो। त्यसले मलाई अघि बढ्न प्रेरित गर्थ्याे। लाग्थ्यो, मानौं म आफैंलाई खोज्दै हिँडिरहेको छु।

हिँड्दा-हिँड्दै एउटा गाउँमा पुगेँ। सानो, सुन्दर, शान्त तर जीवन्त। त्यहाँका मानिसहरूले मलाई स्वागत गरे, आफ्नो घरमा बास दिए, आफ्नो खाना खुवाए। उनीहरूको सरलता र प्रेम देखेर म छक्क परें। लाग्यो, मानौं म कुनै नौलो संसारमा आएको छु, जहाँ मानवीय मूल्यहरू अझै जीवित छन्। हार्दिकता र प्रेम अनि मानवीय संवेदना बाँचिरहेकै छ।

केही दिनपछि मलाई फर्किनु थियो। मनमा एउटा भारीपन थियो, तर एउटा सन्तुष्टि पनि थियो। मैले धेरै कुरा सिकेको थिएँ। धेरै अनुभव गरेको थिएँ। फर्किँदा मैले आफूलाई अझ बलियो र परिपक्व पाएँ। यात्रामा भेटेका मानिसहरूका अनुहारहरू, उनीहरूका कथाहरू, उनीहरूका भावनाहरू मेरो मनमा ताजै थिए। मानौं म एउटा नयाँ जीवन जिउन थालेको छु।

फर्केर आएपछि मैले अनुभव गरेँ कि यात्रा केवल हिँड्नु र पुग्नु मात्र होइन, यो एउटा अनुभव हो। एउटा सिकाइ हो, एउटा परिवर्तन हो। हिँडेर पुग्दा हामी नयाँ ठाउँ देख्छौं, नयाँ मानिसहरू भेट्छौं, नयाँ संस्कृतिहरू अनुभव गर्छौं। जीवनले केही नयाँपनको आभास पाउनु उपलब्धिकै कुरा हुन्छ।

पुगेर फर्किँदा हामी आफूलाई चिन्छौं, आफ्नो जीवनलाई बुझ्छौं, आफ्नो लक्ष्यलाई पहिचान गर्छौं। त्यसैले, हिँड्नुहोस्, पुग्नुहोस्, र फर्किनुहोस्। किनकि, जीवन एउटा यात्रा हो, जहाँ हिँडेर पुगेर फर्केर नै हामी वास्तविक अनुभव हासिल गर्छौं।

प्रकृतिको काखमा एक यात्रीको अनुभव सधै नयाँ हुन्छ। त्यो नयाँपनले जीवनलाई निस्क्रिय हुनबाट रोक्छ। सकारात्मक सोंच र शैलीको विकास हुन थाल्छ।

प्रकृतिसँगको यो यात्राको आरम्भ एक उज्यालो बिहानीमा भयो। चिसो बतासले मनलाई झस्काउँदै, हरिया वनजंगलका बीचबाट पैताला अघि बढ्दै थिए। हिँडाइको त्यो सुरुआत सामान्य थियो, तर मन भने एउटा अदृश्य आकर्षणले तानिरहेको थियो। लाग्दै थियो, प्रकृतिले आफ्ना अनगन्ती रत्नहरू लुकाएर राखेको छ। त्यसलाई म टाढैबाट हेर्दै छु, तर पुग्न आतुर छु।

यात्रा अगाडि बढ्दै जाँदा, प्रकृतिले आफ्ना आवरणका रङहरू परिवर्तन गर्न थाल्यो। कहिले बादलले आकाश ढाकेर ओसिलो चिसो ल्याउँथ्यो, कहिले सुनौलो सूर्यको किरणले मनलाई उज्यालो बनाउँथ्यो।

पाखाभरि लहराएका अनेकथरि फूलहरूको सुगन्धले हरेक सासमा मिठास थपिरहन्थ्यो। हिँड्दै गर्दा कतै खोल्साको संगीत सुनिन्थ्यो। कतै पंक्षीहरूको कलरवले कानलाई तृप्त बनाउँथ्यो।

पुग्नुपर्ने गन्तव्यमा पुग्दा मनमा एउटा अनौठो शान्ति छाउनु स्वाभाविक हो। वरिपरि हिमालका सेता टाकुरा, हरिया वनका घना रुखहरू, अनि आकाशको नीलो खुलापनले मनलाई नयाँ संसारमा पुर्‍याइदिन्थ्यो। प्रकृतिको यो सौन्दर्य स्वप्नजस्तै लाग्दै थियो। तर यो कुनै सपना थिएन। यो यथार्थ थियो, जसले मेरो मन र आत्मा दुवैलाई छुन सक्थ्यो।

गन्तव्यमा पुगेपछि, फर्कने बेला आयो। यो फर्काइले यात्रा सकिएजस्तो लागे पनि, साँचो अर्थमा यो सुरुवात मात्र थियो। फर्किने क्रममा मैले त्यो बाटोलाई हेरेँ, जसले मलाई प्रकृतिको काखसम्म पुर्‍याएको थियो। त्यही बाटोमा मैले आफूलाई भेट्टाएँ, जहाँ मेरो मन प्रकृतिसँग गाँसिएको थियो। मैले खोजेको गन्तव्य, पुग्न चाहेको र हेर्न लालायित दृश्यका ताँती यतै थिए।

यात्रा सकिएपछि, अनुभवहरूको एउटा पुस्तक खुलेझैं भयो। ती हरेक क्षण अक्षरमा उतार्न मन लाग्यो। हिँडेर पुगेको, गन्तव्यमा रमाएको, अनि फर्केर नयाँ सोच र दृष्टिकोण पाएको त्यो क्षणले मलाई लेख्न प्रेरित गर्‍यो।

अब, म यो अनुभवलाई अक्षरमा लेख्दै छु, ताकि प्रकृतिको त्यो स्वप्निल सौन्दर्यमा रमाउने अवसर अरूले पनि महसुस गर्न सकून्। आखिर प्रकृतिले दिने सौन्दर्य र शान्ति साँच्न सक्ने खुसीभन्दा ठूलो सुख अर्को के नै हुन सक्छ र ? हो, हिँडेर पुगेको, पुगेर फर्केको, फर्केर म आफैंले अनुभव गरेको कुरा अक्षरका आवरणमा अवतरण गराएको।